I can't feel anything...

Anne Beatrice Fitzgerald
Jeśli szukasz delikatnej kobiety, która ugotuje ci obiad i ubierze kolorową sukienkę, zrobi sobie subtelny makijaż i uda się do kosmetyczki - źle trafiłeś. 

Ochroniarz Vanilli Connor

Dwadzieścia siedem lat

       Przychodząc na świat, w rodzinie poważanego generała sił lądowych Stanów Zjednoczonych, jesteś pod ciągłą presją. Najlepiej, gdybyś miała okazać się chłopcem, prawda? Gdybyś podążyła śladami ojca i przyniosła, a właściwie to przyniósł, dumę swojej rodzinie. Abyś dumnie bronił jej honoru. Nie możesz skazać nazwiska na klęskę, na porażkę, po której już się nie podniesie, ale...

     Ale urodziłam się dziewczynką i nic tego nie zmieni. Nigdy nie odczułam na sobie, jak silna może być miłość rodzicielska. Zbyt szybko zostałam pozbawiona matki i pozostawiona pod opieką ojca, będącego w ciągłych rozjazdach. Sztab ludzi, który zajmował się mną, domem i ogródkiem, był nieważny. Uparłam się i upatrzyłam sobie pana Fitzgerald na wzór do naśladowania. Dopiero kiedy zrozumiałam, że coś jest nie tak, zdałam sobie sprawę, jak wielki błąd popełniłam. Damien Fitzgerald z pewnością nie należał do ludzi, których zachowanie jest lekcją. Których tok myślenia powinien być naszym zadaniem domowym.

     Doskonale pamiętam swoje piąte urodziny, kiedy chirurg podszedł do mnie, siedzącej na plastikowym krzesełku i machającej krótkimi nóżkami, oznajmiając, że mamusia nie opowie mi nigdy bajeczki na dobranoc. Szkoda, lubiłam jej opowieści. Miała wybujałą wyobraźnie i wszystko cudownie obierała w słowa, nadając bohaterkom - zazwyczaj małym księżniczką - moje cechy, czyniąc ze mnie córkę idealną. Chociaż nią nie byłam.

Jeśli szukasz kobiety, w której obronie będziesz mógł stanąć, na której wrażenie zrobi bukiecik róż... Jeśli szukasz kobiety, która przyzna się do swojego strachu i bez wahania wskoczy w twoje ramiona - źle trafiłeś.

Amerykanka

Houston, Teksas, Stany Zjednoczone

     Odkąd odeszła stałam się kimś innym. Mimo tego, że miałam pięć lat rozumiałam powagę sytuacji. Wiedziałam, że nie będę miała mamusi, że zostanę sama z surowym ojcem, z jego okrutnymi ambicjami i jasno zapisanym planem na moje życie. Od najmłodszych lat byłam jego inwestycją. Nie mogłam być synem, musiałam być córką, która niczego się nie boi, która będzie walczyć i będzie dorównywać tym wszystkim chłopaczkom z podobnych rodzin do mojej. Rodziny wojskowych mają tradycje - zazwyczaj miejsce w armii przekazywane jest z pokolenia na pokolenie, przynajmniej teoretycznie, bo w praktyce wygląda to inaczej. W praktyce, trzeba sobie zasłużyć na to, aby stać się kimś ważnym dla obrony kraju.

   Wiecie... Bałam się tego wszystkiego, bałam się jego ambicji i uporu, ale niezłomność nie pozwoliła mi się poddać. Chciałabym się bać nadal, a przynajmniej umieć to pokazać. Tłumię w sobie zbyt wiele emocji, które rujnują moją psychikę. Miałam być robotem, maszyną do zabijania, stałam się paskudnym człowiekiem bez serca i duszy. Przynajmniej pozornie. Pewnie już domyślacie się, jak wyglądało moje dzieciństwo. Od najmłodszych lat nękana byłam katorżniczymi treningami, poznawałam sztuki walki, biegałam, uczyłam władać się bronią, a zamiast do normalnej szkoły średniej, gdzie mogłabym poznać przyjaciół, wysłano mnie do szkoły wojskowej.

   Nie mając większego wyboru, stałam się wzorową kadetką. Oprócz znakomitej sprawności fizycznej, mogłam poszczycić się bystrością umysłu - te dwie rzeczy gasiły moją artystyczną dusze do ujawnienia się na zewnątrz. Podśpiewywałam jedynie pod prysznicem, szkicowałam i marzyłam jedynie na nudnych lekcjach. W pewnym momencie miałam dość bycia posłuszną. I wiecie co? Zbuntowałam się.

Jeśli szukasz kobiety, która usiądzie przy tobie i powie, jak bardzo jej zależy, jak bardzo mocno chce mieć ciebie przy tobie... Źle trafiłeś. Ale jeśli szukasz kobiety, która jest skłonna zabić dla ciebie - pukasz do dobrych drzwi.

Córka marnotrawna

Buntowniczka z wyboru

   Zrezygnowałam z bycia córeczką na smyczy. Nie chciałam iść do wojska, nie chciałam pozwolić sobą pomiatać. Nie chciałam zginąć na froncie. Ukończyłam tę przeklętą szkołę wojskową i oznajmiłam ojcu, że chcę pracować w służbach specjalnych, że chcę mieć kontakt ze światem polityki, za którym przecież nadążałam, prawda? Wiecie co wtedy się stało? Wyobraźcie sobie, że wyparł się mnie. Wyparł się tych wszystkich lat, kiedy harowałam, jak wół, kiedy jako czternastolatka chodziłam na strzelnicę i wylewałam siódme poty na torze przeszkód, kiedy pokonywałam niemożliwe. Nawet nie wiecie, jak bardzo, bardzo było mi przykro. Ale od ojca nauczyłam się jednego - nie okazywania emocji, dlatego przestałam to robić. Spakowałam swoje rzeczy i odeszłam. Po roku dostałam się do CIA, gdzie razem z innymi przeprowadzałam rozeznanie w Iraku i Afganistanie. Niestety, wojna w tamtejszych rejonach okazała się totalną porażką dla amerykańskiego wywiadu. W tym dla mnie. Z Biura Analiz przeniesiono mnie do Centrum Kontroli Potrzeb Kadrowych, gdzie nie mogłam się wykazać, dlatego odeszłam. 

   Przez jakiś okres czasu szamotałam się po świecie. Łapałam się dorywczych robót - zostałam ochroniarzem, nadal kręciłam się blisko polityków. Mój charakter wtedy nie ulegał większym zmianom, nie licząc pewnego romansu, przy którym paskudnie zmiękłam. Chciałabym być znowu twardą, zimną suką, ale to uczucie nadal wypala moje wnętrzności, kiedy tylko o nim pomyślę.

Jeśli szukasz kobiety, której największym marzeniem jest zostanie matką grupki dzieciaków i latanie po podwórku - znowu nie trafiłeś, ale jeśli szukasz kogoś, kto powie ci prawdę, kto nie będzie owijał w bawełnę - jesteś na miejscu.

Marzycielka?

Owszem, ale nikomu o tym nie mów.

   Dowiedziałam się, że mój ojciec zginął w zamachu. Może i nienawidziłam tego człowieka, ale nosiłam jego nazwisko, miałam w sobie jego przekonania. Wiedziałam, co należy robić. Z natury jestem mściwą osobą, więc vendetta, którą rozpoczęłam, była jak najbardziej na miejscu. Z zimną krwią zabiłam ludzi, którzy byli za to odpowiedzialni. Miałam wytłumaczenie - zagrażali bezpieczeństwu narodowemu. Nie mogłam im odpuścić. Uwierzyli, nie zamknęli mnie, a przyjęli pomoc. 

   Moja kariera się rozwijała. Zatrudniono mnie NSA, gdzie buszowałam po Białym Domu z dziesiątką innych ekspertów, sęk w tym, że nie byłam ekspertką, ale potrafiłam strzelać, kopać i celnie trafiać w nos. Trzymali mnie przy sobie. Zauważyli, że jestem przeklętą ryzykantką, że potrafią zaryzykować życie nie tylko swoje, ale też innych ludzi. Czyniłam to nieświadomie. Nauczono mnie opanowania, pewnych taktyk. Zabrano mi moją impulsywność, czyniąc ze mnie konkretnego nieczłowieka. Zauważona przez pewnego polityka, który oferował całkiem niezłą sumkę za pilnowanie jego córki, przystałam na to. Niechętnie, bo niechętnie, wiedząc, że będę odpowiedzialna za jakąś osobę. Dowiedziałam się jednak, że nie będę sama. 

   Uznałam, że wakacje mi się przydadzą. 

Jeśli szukasz kogoś, kto zaufa twojej osobie i od tego momentu będzie najwierniejszym przyjacielem - dobrze trafiłeś. Jeśli szukasz kogoś, kto potrafi się od czasu do czasu uśmiechnąć, nie będąc przy tym fałszywym - jesteś u celu.

Ale pamiętaj - spróbuj zrobić coś jej lub jej bliskim, a jesteś już martwy.

Karta beznadziejna. Sama Annie też, przynajmniej takie wrażenie odnoszę.

Ech, no trudno. Ciężko mi się przerzucić z delikatnych dziewczynek na twarde kobiety.

Karta jest pomieszaniem historii z charakterem, który chyba nie tak trudno stamtąd wyczytać. Nie opisywałam jej wyglądu, bo wygląda tak, jak Sophia Bush. Dodam tylko, że ma szare paczałki i niewiele ponad metr sześćdziesiąt.